دیدار سرکار خانم سیده قدسیه فیروزه حافظیان رضوی از مرکز مطالعات بین المللی دینی

هو العلیم 
دیدار سرکار خانم سیده قدسیه فیروزه حافظیان رضوی  پژوهشگر  شاعر  و نویسنده  دخت گرانقدر علامه سید ابو الحسن حافظیان رضوی عارف و اندیشمند  از چهره های ماندگار و مانا عارف  ایران و هندوستان از مرکز مطالعات بین المللی دینی دانشگاه تهران  با حضور جناب آقای دکتر رضوان طللب  ریاست مرکز جناب آقای دکتردباغ معاونت اجرایی سرکار خانم دکتر فرزانه اعظم لطفی  معاونت پژوهشی و جناب آقای دکتر صالحی معاونت بین الملل مرکز پژوهشی مطالعات بین المللی دینی دانشگاه تهران 
در این دیدار به تبادل نظر در خصوص  آثار و خدمات علمی  و معنوی  علامه سید ابو الحسن حافظیان رضوی  قدس الله نفسه الزکیه  همچون لوح محفوظ که به عنوان   یکی از عجایب قرن بیستم در هندوستان  نام گذاری شده است    به تفضیل پرداخته شد .

استاد سید ابوالحسن حافظیان

تولد و خانواده

عارف بزرگوار استاد حاج سید ابوالحسن حافظیان در سال ۱۲۸۲ شمسی در مشهد مقدس قدم به عرصه وجود نهاد.

پدرش حاج سیدمیرزا آقا و مادرش بی بی معصومه خاتون هر دو از انسان های مومن و پارسای زمان خود بودند و چون پدرش به ریاضیات و علوم غریبه مشغول بود او هم شوق و علاقه زیادی به این رشته نشان می داد.

پدرش که متوجه علاقه او شده بود ابوالحسن را به عارف الهی مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی که در آن وقت در مشهد اقامت داشت معرفی کرد تا در محضر وی حاضر شود و نزد آن استاد فرزانه درس بخواند.

تحصیلات و اساتید

استاد حافظیان روزها در مدرسه میرزا جعفر تحصیل می کرد و شبها در حجره فوقانی صحن عتیق جنب ایوان عباسی به عبادت و ریاضت مشغول بود.

او پس از مدتی به خاطر استعداد سرشاری که داشت مورد توجه استادش مرحوم حاج شیخ حسنعلی نخودکی قرار گرفت و گوی سبقت را از دیگران ربود؛ وی مقدمات صرف و نحو ریاضی، طب، نجوم، هیئت، فقه و اخلاق و علوم دیگر را یکی پس از دیگری نزد اساتید برجسته آن زمان همچون مرحوم آیت الله حاج میرزا مهدی اصفهانی و دیگر علما فراگرفت و پس از مدتی به تحصیل ریاضیات و علوم غریبه روی آورد.

استاد حافظیان در حوزه علمیه مشهد از دوستان آیت الله حاج شیخ مجتبی قزوینی بود و از این طریق با مقامات و کرامات مرحوم آیت الله حاج سید موسی زرآبادی آشنایی پیدا کرد و موجب شد تا به همراهی دوست خود مرحوم حاج شییخ مجتبی قزوینی در سال ۱۳۴۸ قمری به قزوین مسافرت کند و از محضر آیت اله زرآبادی کسب فیض نماید؛

ایشان همواره از محضر عالمان و عارفانی که برای زیارت از شهرهای ایران و کشورهای دیگر به مشهد مقدس مشرف می شدند نیز بهره مند می شد.

استاد حافظیان به واسطه زهد و تقوا و به جهت حسن خلق موروثی و خدادادی در میان افراد عام و خاص شهر مشهد مقدس مشهور شد و تا پایان عمر از محرومان و مشاوران و مشکل گشایان مردم به شمار می رفت و از خرمن دانش و ادعیه او عام و خاص بهره مند می شدند.

مهاجرت به هندوستان

ایشان به سبب بیماری طولانی ذات الریه در اوایل جوانی و شفا یافتنش توسط جد بزرگوارش حضرت رضا (علیه السلام) به تجویز اطباء که گفته بودند باید در زمستان به گرمسیر برود، در سال ۱۳۱۶ شمسی به سرزمین هندوستان سفر کرد و در حدود نیم قرن در هند و پاکستان زندگی کرد.

وی پس از استقلال پاکستان، یکی از شخصیت های علمی و معروف این کشور به حساب می آمد و با حفظ ملیت ایرانی  خود خدمات زیادی برای همنوعان، به خصوص ایرانیان انجام داد.

او با علامه اقبال پاکستانی دوستی و آشنایی داشت و جریان هایی را از ایشان نقل می کرد.

استاد حافظیان رئیس انجمن ایرانیان در پاکستان محسوب می شدو به مشکلات آنان بسیاری اهمیت می داد؛ او مریدان و علاقمندان بسیاری در میان دانشمندان و دانشگاهیان داشت و مردمان آن سرزمین پهناور اکثراً به او عشق می ورزیدند، خانه اش مرکز رفت و آمد مردم بود و او با فروتنی، همه را می پذیرفت و گره از مشکلشان می گشود.

وی با اینکه ایرانی بود و شناسنامه ایرانی داشت ولی مسلمانان او را هندی و در اواخر پاکستانی تلقی می کردند در طول این مدت دهها هزار مسلمان از شیعه و سنی او را می شناختند و از نفس گرم او سود می بردند.

حاج سید ابوالحسن حافظیان با این که اهل عرفان و معنویت بود و مردم او را به این عنوان می شنختند در کراچی به شغل تجارت هم مشغول بود و زندگی خود را از راه کسب و کار و تجارت تامین می کردو  از وجوهات شرعیه و تبرعات هرگز استفاده نمی کرد.

اثار و تالیفات

استاد حافظیان در شهر سرینگر کشمیر برای شیعیان محله «گرو بازار» مسجدی ساخت که این مسجد برای شیعیان آن محل بسیار مورد توجه و استفاده می باشد.

تصنیف لوح محفوظ و شرح و تفسیر آن و لوح جنه الاسماء جزو آثار برجسته ایشان به شمار می رود که با دقت و زیبایی خاصی نوشته شده است.

همچنین از باقیات الصالحات وی ، تعویض وطلاکاری ضریح مطهر حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام می باشد که به نقشه و همت او  وکمک مردم و بودجه آستان قدس ساخته شد و در روز نیمه شعبان سال ۱۳۷۹ قمری بر روی قبر مطهر نصب گردید.

ارتحال

استاد حاج سید ابوالحسن حافظیان سرانجام در سال ۱۳۶۰ شمسی در گذشت و پیکرش در غرفه دارالسرور حرم رضوی به خاک سپرده شد.